Reactie Ssense over uitzending Zembla

De organisatie Ssense (HR Adviesbureau) heeft een artikel geschreven over de commotie die ontstaan is naar aanleiding van de uitzending van Zembla over ‘de Verzuimpolitie’.

De grenzen van de Casemanager

Naar aanleiding van de uitzending van Zembla op 23 maart is er veel te doen omtrent de rol en taken van de casemanager. Toevallig? Welnee, deze discussie woedt al jaren in arboland. Sinds de casemanager in 2002 met de komst van de wet verbetering Poortwachter zijn intrede deed, speelt de vraag over zijn werkterrein. Met de liberalisatie van de Arbodienstverlening in 2005 werd dit alleen nog maar versterkt. Sindsdien verliest de bedrijfsarts terrein en stijgt de casemanager tot ongekende hoogte. Entrepreneurs, visionairs, cowboys, goeroes en golddiggers betraden de markt. Waar liggen eigenlijk de grenzen van dit nieuwe speelveld?

Eigenlijk is het heel simpel.  In de ‘Regeling Procesgang eerste en tweede ziektejaar’ is de rol van de casemanager gespecificeerd wat in het kader van het Plan van Aanpak gedaan moet worden en door wie.  Samengevat komt de taakstelling van de casemanager neer op het volgende:

•  initiatiefnemer tot vervolgacties en gesprekken;
•  procesbewaker en regievoerder
•  contact (laten) verzorgen tussen werknemer, werkgever en bedrijfsarts / arbo-dienst;
•  monitoren van evaluaties tussen werkgever, werkgever en bedrijfsarts / arbodienst: loopt alles volgens planning en gestelde doel(en) én verloopt dit allemaal wat betreft tijdigheid en frequentie conform de eisen uit de wet- en  regelgeving;
•  (indien nodig) koerswijzigingen initiëren.
•  aangesteld door werkgever (deze is eind verantwoordelijk)

In één woord komt het neer op ‘procesbewaking’. Bewaking van verplichte acties met als doel zorgvuldige dossieropbouw en omvang en duur van verzuim optimaal te beperken in ieders belang. Casemanagers zien toe op een adequate informatie-uitwisseling en correcte procesgang door alle betrokken partijen.

De rol van casemanager kan door de werkgever zelf uitgevoerd worden, de leidinggevende  of de hrm-er. Maar kan ook in opdracht van de werkgever door een derde partij (casemanager, arbo- / verzuimdienstverlener of re-integratiebedrijf) worden ingevuld. De verplichte bijstand door een arbodienst of eigenlijk alleen door de gecertificeerde bedrijfsarts heeft uitsluitend betrekking op het medische deel van de verzuimbegeleiding. De professionele casemanager zorgt dat tijdig alle benodigde acties en interventies ingezet worden om herstel en werkhervatting te bespoedigen. Alle betrokken disciplines houdt de casemanager aangesloten en geïnformeerd opdat hij te alle tijden regie heeft op de casus.

De werkgever is te allen tijde primair en finaal verantwoordelijk voor de procesgang, waar hij deze procesbegeleiding ook belegt. De casemanager heeft dus niets te zoeken bij medisch inhoudelijke informatie. Hij hoeft, kan en mag daar niets mee! Ook heel simpel eigenlijk. Het maakt niet uit in welke hoedanigheid je casemanager bent, bij een verzuimbureau, verzekeraar, intern of arbodienst.

Alleen de bedrijfsarts is bevoegd om op basis van het medische beoordeling vast te stellen  of iemand in staat is zijn bedongen arbeid te verrichten. Aansluitend adviseert hij de werkgever over het re-integratieproces. Daar waar de leidraad het overdragen van taken aan een casemanager beschrijft is het in eerste instantie wat ons betreft te weinig concreet. Hier kún je lezen dat hij ook medische onderdelen van zijn vak zou mogen delegeren, maar dit staat er niet expliciet. Later in de leidraad staat dat de bedrijfsarts ook actieve verzuimbegeleiding mag overdragen aan de casemanager, de zogenaamde verlengde arm constructie.

Als alle rollen tijdig en goed vermeld worden mag de casemanager onder jurisdictie van de bedrijfsarts beschikken over het medische dossier om zijn rol als medebehandelaar uit te voeren. De medewerker mag overigens weigeren mee te werken aan dit construct. Juist hier zit wat ons betreft de kneep. Want vindt deze voorlichting altijd correct plaats, beseft de medewerker zijn rechten en vraagt de legitiem weigerende medewerker niet om vrijwillige verdenking?

Een casemanager heeft op het non-medische meer dan voldoende instrumenten in handen om zijn doelen te bereiken. Hij kan vragen naar wat een medewerker wel kan, en wat de medewerker nodig heeft om datgene in te zetten. De casemanager kan deze informatie (waarbij ook de perceptie van werkgever) aan de bedrijfsarts verstrekken. Samen met het verhaal van de medewerker tijdens het vertrouwelijke spreekuur, desgewenst onderbouwd met medische informatie uit de curatieve sector, is de bedrijfsarts prima in staat in een demedicaliserend oordeel te geven over de arbeidsgeschiktheid.

Als externe casemanager ben je deskundig adviseur naar de opdrachtgever met een helikopterview over het hele proces. Jij zorgt dat alles gedaan wordt wat gedaan moet worden, tijdcontingent. Een onafhankelijke regisseur van het dossier met kennis over wet- en regelgeving, subsidies en financiering van interventies met als doel: het bevorderen van re-integratie van de uitgevallen werknemer.

Geschreven door Ssense